هنرمندی که بر بام کعبه اذان گفت/ آواز اصیل ایرانی در آستانه فراموشی است
موسیقی، واژه‌ای عجین‌شده با فرهنگ اصیل ایرانی است. هنری که با سال‌ها فراز و فرود، کم و کاستی و بی‌اهمیت‌انگاری متولیان امر، هنوز هم جایگاه ویژه خود را در بین مردم دارد.
ثبت اسم شما در فهرست گنجینه زنده بشری چطور اتفاق افتاد؟
حدود دهه هشتاد بود که رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اصفهان برای دریافت نشان درجه یک هنری بنده که معادل مدرک دکتری است به تهران درخواست داد، اما به دلایلی این کار تا سال ۱۳۹۹ انجام نشد تا اینکه در دی‌ماه ۱۳۹۹ محقق موسیقی ایران علیرضا امینی که از سال ۱۳۸۱ تا اکنون برنامه‌سازی و معرفی آثار و شیوه هنری بنده را مدیریت و اجرا کرده است این کار را پیگیری و پافشاری کرد تا در اسفندماه همان سال نشان، توسط شورای ارزشیابی به بنده اعطا شد. سپس ثبت نام اینجانب به عنوان گنجینه زنده بشری و نادره‌کاران به عنوان میراث فرهنگی ناملموس با گستره ملی با پیشنهاد ایشان، محقق و موسیقی‌دان و فعال رسانه‌ای علیرضا امینی، به دفتر میراث ناملموس وزارت میراث فرهنگی پیشنهاد شد و در دستور کار این دفتر قرار گرفت؛ مدارک بنده توسط ایشان به وزارت میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری تحویل شد و با تلاش ایشان و حمایت استاد بهروز وجدانی و مدیریت آقای دکتر پورعلی ریاست مرکز میراث ناملموس طبق این مدارک در اول شهریور ماه امسال، در زادروز تولدم توسط علیرضا امینی این ثبت اعلام شد و مانند همیشه باز با طرح و ایده نامبرده که یک تلاش ۲۰ ساله را به نتیجه رسانده بود، در مراسمی به همت شهرداری اصفهان، معاونت فرهنگی، هنری در هنرسرای خورشید اصفهان با حضور دکتر قاسم‌زاده شهردار محترم و جمعی از مدیران و اساتید هنر موسیقی و آواز اصفهان به بنده اعطا شد.
چرا به شما لقب درةالتاج را داده‌اند؟
در گذشته مرسوم بود شاگردان علما و عرفا و بزرگان که به مراتبی می‌رسیدند لقب دریافت می‌کردند. زمانی که حدود ۳۰ سال سن داشتم این لقب را استادم جلال تاج اصفهانی به بنده اعطا کردند که من دره التاج را به عنوان تخلص در اشعارم نیز استفاده کرده‌ام. قبل از بنده خواننده خوش صدایی در محضر استاد تاج بود که "اکبر لقا" نام داشت که به ایشان لقب جقه داده بودند. ایشان آوازی هم درباره لقب در ه التاج خوانده‌اند که بخشی از آن را به خاطر دارم: