يك «من» نو به سال نو ببريم
همان طور كه در آیین نیاكان ما و سنت اقوام ایرانی، خانه‌تكانی فرصتی بود برای بیرون ریختن كهنگی‌ها و آلودگی‌ها ،جا دارد كه در آستانه سال نو به دل و جان خویش بنگریم و به تكاندن خانه دل خود فكر كنیم.
به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام زائری در آستانه سال جدید یادداشتی درباره اصلاح عادات اخلاقی و رفتاری در آستانه سال نو به رشته تحریر درآورده که متن آن از نظر می‌گذرد؛
«در روزهای پایانی سال و در آستانه بهار كه همه چیز در حال نو شدن و گردیدن است، جا دارد ما نیز به پشت سر خویش بنگریم و به گردیدن و نو شدن فكر كنیم.
فرصت‌های زمانی و ظرفیت‌های تاریخی چون پایان هفته و پایان ماه یا مناسبت‌هایی چون روز تولد یا سالگرد ازدواج بهانه‌هایی هستند تا انسان تجربه خود را در مدتی كه پشت سر گذاشته بررسد و گذشته خود را مرور كند و بر اساس آن برای پیش روی خویش تصمیم بگیرد و برنامه بریزد.
تقارن پایان جاری شمسی با سال پایانی قرن - بیش از نوروزهای پیشین و جدی‌تر از هر سال دیگر كه در عمر خویش تجربه كرده ایم یا خواهیم آزمود- ما را به تأمل و اندیشیدن فرامی‌خواند.
همانطور كه در آیین نیاكان ما و سنت اقوام ایرانی، خانه‌تكانی فرصتی بود برای بیرون ریختن كهنگی‌ها و آلودگی‌ها و بهانه‌ای برای سوزاندن لباس‌های چرك و رختخواب‌های آلوده و شستن و روفتن خانه و تمیز كردن محل زندگی، جا دارد كه در آستانه سال نو به دل و جان خویش بنگریم و به تكاندن خانه دل خود فكر كنیم.
اگر در خانه تن، چند سال مستأجر و مهمانیم، در خانه دل، قرار است زندگی ابدی داشته باشیم و اگر آشفتگی و آلودگی خانه تن و جسم تنها قدری زیستن مادیمان را دچار اختلال و مشكل می‌كند، آلودگی و درهم‌ریختگی خانه دل و جان، حیات ابدی و زندگی جاودانی ما را دچار اشكال و ایراد می سازد.
اكنون كه تحویل سال نو با ماه عظیم شعبان مصادف شده و روزهای آغازین سال جدید را در ماه مبارك رمضان به سر خواهیم برد، چه خوب است با دقت و نكته‌سنجی به احوال دل خود رسیدگی كنیم.
باید ذره‌بین و چراغ قوه برداریم و با وسواس و حساسیت به كنج و گوشه‌های ناپیدای دلمان سربكشیم، تارهای عنكبوت غرور را پاك كنیم و غبار غفلت را بزداییم، خاك‌های تكبر و چرك و عفونت كینه را پاك كنیم و بعد پنجره‌های معنویت را بگشاییم تا هوای تازه ذكر خداوند و نور تابناك خورشید محبت به سراپرده‌های دلمان بتابد و با یك دل تازه و نو به سال نو قدم بگذاریم و یك من نو به سال نو ببریم.
آن من كهنه را كه با كمترین اتفاقی برآشفته و عصبانی می‌شد كنار بگذاریم، آن من كهنه را كه به دل‌های نازك همسر و خانواده‌اش بی‌توجه بود دور بیندازیم، آن من كهنه را كه قدردان مهربانی‌ها و محبت‌ها نبود تكان بدهیم و پاكیزه كنیم و یك من تازه و نو به سال نو روانه سازیم. یك من تازه كه وقتی خودمان روبه‌رویش می‌ایستیم و قد و بالایش را تماشا می‌كنیم، بتوانیم به بودنش ببالیم و از نفس كشیدن و حضورش شادمان باشیم.