سرزمین یادها و نشانه ها
قسمت ها ی مختلف کعبه و مسجدالحرام/عرفات
«عرفات»؛ یعنی شناختن و آگاهی یافتن.
از امام صادق(ع) سوال شد عرفات را چرا عرفات می نامند؟ حضرت فرمود:«جبرئیل حضرت ابراهیم را روز عرفه به این مکان آورد؛چون ظهر فرا رسید جبرئیل گفت: ای ابراهیم به گناه خود اعتراف کن و مناسک را بیاموز؛چون جبرئیل گفت اعتراف کن؛اعتراف کن. لذا این سرزمین عرفات نامیده شد.»
بنابر قولی حضرت ابراهیم در این سرزمین خواب دید که اسماعیل را در راه خدا قربانی می کند وبه وظیفه خود عارف شد.
فاصلهٔ سرزمین عرفات تا مکه کمتر از بیست کیلومتر است.
در این سرزمین حجاج از ظهر روز عرفه تا مغرب باید وقوف کنند.
پیامبر(ص) فرمود:«خداوند هیچ روزی به اندازه روز عرفه بندگان خود را از آتش جهنم آزاد نمی کند.»
و نیز فرمود:«در میان گناهان؛گناهانی است که جز در عرفات بخشیده نمی شود.»
همچنین فرمود:«هنگامی که مردم در عرفات وقوف می کنند و حاجات خود را با گریه و زاری درخواست می کنند:خداوند نزد فرشتگان خطاب می کند:آیا نمی بینید که بندگان من از راه های دور و غبار آلود به سوی من آمده اند و مالشان را در راه من خرج کرده اند و بدن ها را خستع کرده اند؟ به عزت و جلالم سوگند گناهکارانشان را به نیکوکارانشان می بخشم و آنها را از گناه پاک می کنم؛مانند روزی که از مادر متولد شده اند.»
و بالاخره فرمود:«آنگاه که در عرفات وقوف کنی چنانچه گناهانت به تعداد شن های شنزار یا ستارگان آسمان یا قطرات باران باشد؛خداوند آنها را خواهد بخشید.»
از رسول خدا(ص) پرسیدند:چه کسی از اهل عرفات گناهش از همه بزرگتر است؟ حضرت فرمود:«کسی که عرفات را درک کرده باشد و گمان کند خداوند او را نیامرزیده است.»
امام سجاد(ع) در روز عرفه صدای سائلی را شنید که گدایی می کرد؛به او فرمود:«وای بر تو؛آیا در چنین روزی از غیر خدا سوال میکنی؟در حالی که در این روز برای بچه هایی که در شکم مادران هستند امید سعادت و خوشبختی میرود!»
امام باقر(ع)فرمودند:«هیچ کس(چه نیکوکار و چه بدکار)در عرفات وقوف نمی کند مگر اینکه خداوند دعایش را مستجاب می کند.»
(سایت اختصاصی فیش حج محمد/برگرفته از کتاب سرزمین یادها و نشانه ها محمد فرقانی)